W czerwcu 1963 roku nasza szkoła otrzymała imię Władysława Broniewskiego
- 2878
Władysław Broniewski, poeta i tłumacz, urodził się 17 grudnia 1897 roku w Płocku, w rodzinie o żywych tradycjach niepodległościowych. Był najmłodszym dzieckiem Zofii z Lubowidzkich i Antoniego Broniewskiego. Miał dwie starsze siostry – Zofię i Janinę.
W domu, w którym mieszkał znajduje się obecnie ekspozycja poświęcona poecie. Na podwórzu rośnie "dąb Broniewskiego" wpisany na listę zabytków przyrody.
Przyszły poeta uczył się w płockim Gimnazjum Polskim. Był uczniem zdolnym, lecz niesfornym. Bardziej niż szkolny program interesowały go lektury i działalność w organizacjach niepodległościowych. Czytał Żeromskiego, Wyspiańskiego, z pamięci recytował wielkich romantyków. Był koleżeński, wesoły, lubiany przez kolegów. Przezywano go "Kogut", bo muzykalny Władek nie tylko ładnie śpiewał, grał na fortepianie mazurki Chopina, ale też świetnie naśladował głosy ptaków (najlepiej udawał mu się kogut). W gimnazjum był współorganizatorem skautingu i Związku Strzeleckiego. W wieku 17 lat wstąpił do Legionów, posługiwał się wówczas pseudonimem z czasów gimnazjalnych – "Orlik". W 1917 roku został internowany w obozie w Szczypiornie. W 1918 roku zdał maturę i wstąpił na Uniwersytet Warszawski. Studia humanistyczne przerwał na czas wojny polsko-rosyjskiej. Za pozytywny udział walce został odznaczony Srebrnym Orderem Virtuti Militari oraz czterokrotnie Krzyżem Walecznych i awansował do stopnia kapitana. Nigdy nie należał do żadnej partii politycznej. Współpracował z wieloma czasopismami literackimi, był m.in. sekretarzem redakcji "Wiadomości Literackich" (1925-1936), współredagował komunistyczną "Dźwignię" i "Miesięcznik Literacki" (1921-1931). Wraz z redakcją tego ostatniego został aresztowany na dwa miesiące pod zarzutem działalności komunistycznej. W czasie II wojny światowej osiadł we Lwowie.
W 1940 roku był aresztowany przez NKWD i wywieziony do moskiewskiego więzienia na Łubiance. Po zwolnieniu został żołnierzem armii Andersa, a w 1943 roku za zgodą dowództwa podjął pracę w Jerozolimie jako redaktor techniczny pisma "W drodze". Do kraju powrócił w listopadzie 1945 roku. Dwa lata później władze państwowe urządziły poecie ogólnopolski jubileusz 25-lecia twórczości oraz podarowały mu willę w Warszawie przy ul. Dąbrowskiego (obecnie mieści się tam Muzeum W. Broniewskiego). Broniewski zamieszkał w niej wraz z trzecią żoną Wandą w 1953 roku. W tym też czasie na jednym z oficjalnych spotkań w Belwederze Bolesław Bierut zaproponował poecie napisanie nowego hymnu Polski Ludowej. Propozycja ta spotkała się ze zdecydowaną, publiczną odmową artysty.
Poezja Broniewskiego stanowi liryczny pamiętnik jego życia. Władysław Broniewski powiedział kiedyś w rozmowie: „Poezja jest w człowieku. I w poezji musi być ten sam człowiek. Rzecz polega na tym, by to poetyckie „ja” posiadało rzeczywisty wymiar historii”. Władysław Broniewski zmarł w Warszawie 10 lutego 1962 roku na raka krtani. Został pochowany na cmentarzu komunalnym na Powązkach. W 1972 roku odsłonięto w Płocku pomnik poety dłuta Gustawa Zemły.
/tekst. I.G./
Informacje o poecie pochodzą ze stron:
